عدم احساس اسكن و برقراری ارتباط، در فرادرمانگری و فرادرمانگیری هیچگونه
تاثیری در حصول نتیجه ندارد.
ولی این موضوع ممكن است به علل زیر باشد:
الف) تشتت ذهنی (آشفتگی ذهنی شدید)
ب) افسردگی
پ) قفل ذهنی
تبصره- 3: قفل ذهنی، نتیجه عملی برنامه‌ریزی‌های ضمیر ناخودآگاه است كه در بیشتر افراد، از دوران طفولیت و كودكی بر مبنای عقل، علم و دانش و منطق برنامه‌ریزی شده است. در این حالت، این برنامه از ورود و احساس تمام مسائل غیرعقلانی و خارج از چارچوب منطق جلوگیری و چنین اطلاعاتی را سانسور می‌کند و در نتیجه، فرد از قبول و تجربه پدیده های متافیزیكی محروم می شود و احساس‌های مربوط به آن نیز در او سانسور خواهد شد. در واقع این نرم‌افزار چنان برنامه‌ریزی شده كه بر اساس آن، چیزی خارج از عقل، علم و واقعیت نمیتواند وجود داشته باشد و چون فرادرمانی نیز توجیه علمی و عقلانی نزد بیمار ندارد، نرم‌افزار ناخودآگاهی، اجازه ورود اطلاعات مربوط به آن را نمی‌دهد و در مقابل آن، قفل ذهنی ایجاد می‌كند. ممکن است شكسته شدن این قفل نیاز به زمان داشته باشد.
ت) عدم حضور در حلقه فرادرمانی، بی‌طرف نبودن، موضع‌گیری منفی و داشتن احساس تمسخر نسبت به آن و …